bu da mı gol değil?

selam panpa. dünya çok enteresan bi yer, valla bak. mesela çok kıl olduğum biri vardı, ama öyle böyle değil bildiğin nefret ediyorum bu insandan, sonra benim en yakın arkadaşımın canını sıktı biraz, sonra ben buna iyice kıl kaptım, tamamen yok olmasını evrende ona ait minicik bir toz zerresinin bile kalmamasını istedim, sonra baktım öleceği yok dur bari canını sıkayım biraz dedim. işte bu kararı alırken daha doğrusu intikam almayı kafama koyduğum dakika "intikam soğuk yenen bir yemektir" dedim kendi kendime. evet, belki bir süre hareketsiz beklemek benim yararıma oldu, çünkü o bu sefer gerçekten herhangi bir harekette bulunmayacağıma inanmıştı ve hiç beklemediği anda ama yine de aklına beni getiremeyecek derecede üzmüş oldum onu. yani, planın son aşaması da beklediğim gibi gelişirse öyle olacak, şu an söz yetkili mercilerde. ee hayır, arabasında uyuşturucu taşıyor ihbarı yapmadım elbette, bu daha küçük ama daha can sıkıcı. her neyse..

insanoğlunun en büyük zayıflıklarından biri de budur panpa, iyi dinle bak. birine zarar verdiğimiz zaman hemen bize karşı atağa geçmesini bekleriz, mutlaka o an yapacak yapacağını bize göre, çünkü sinir geçerse heves kalmaz, zaten durumun da eskisi kadar önemi kalmaz falan fıstık değil mi? hayır, değil. birinin canını misliyle acıtmak istiyorsanız esas mevzu olup bittikten sonra bir süre sakince beklemeniz gerekir. hiç beklemediği anda eyleme geçmeniz daha fazla hasar bırakacaktır. insan en çok hazırlıksız yakalandığı zamanlarda savunmasızdır çünkü. ha şimdi "ee wodcum ya o beklediğim zaman içinde benim hevesim kaçarsa" deme bana arkadaşım, çünkü sen o zaman zaten gerçekten kafayı takmamışsındır. ya da ben çok kinciyim, taktım mı takıyorum, öcümü almadan bırakmıyorum. gider ayak ta olsa o son golü atmaktan çok büyük keyif alıyorum. bilemedim şimdi, sanırım bu konuda biraz takıntılıyım.
ben güzel tesadüflere inanırım. eğer yeterince dikkatli bakmayı başarabilirsen, hayat sana yüzde yüz gol olacak pozisyonlar sağlar. cidden bak. ne var biliyor musun, hiç ummadığım anda hiç ummadığım insanların canını sıkacak çok anlar yaşadım ve tamamen tesadüftü. hani bir plan yok, söylemeyi planladığın bir kelime bile yok olur ama zaman öyle müsait denk düşer, zemin o mevzuya o kadar müsaittir ki pıtpıt dökülüverir kelimeler ağzından, ne söylediğine sen bile inanamazsın hatta. en çok o zaman kan kaybeder karşındaki kişi. çünkü gerçekten beklemiyordur, belki sen gözlerinde "ne oluyor ne güzel oluyor böyle" diyen safça bir ifadeyle söylüyorsun söyleyeceğini, yapıyorsun yapacağını ve o hem bu yarı zafer yarı şaşkınlık ifadesinin altında eziliyor ve en ummadığı anda olaylar geliştiği için söyleyecek tek bir kelime bulamıyor ve en sonunda olay mahalinden sessizce içinden zafer çığlıkları atarak uzaklaşmanı izliyor, öfke ve nefrret nöbetleri geçirerek.
ama işte bu yolda, ava giderken avlanmamak için de çok avlanman lazım, ilk başlarda. cin olmadan adam çarpamazsın ve ne kadar tecrübe sahibi olsan da bu dünyada senden daha tecrübeli, senden daha fazla yara almış, senden daha fazla kan kaybetmiş artık her türlü insani ilişkinin kurdu olmuş insan da vardır. yine onlara karşı da çok akıllı olman lazım. eğer yeterince akıllı olursan tecrübelerinden faydalanabilirsin ama yok eğer kendini bir anda çok önemsersen bir lokmada yutarlar, koşmaya daha yeni başladığın anda düşersin, sonra koşmaktan korkarsın ve bütün hayatın etliye sütlüye karışmadan, sakince birşeylerin akışını birilerinin kendi içindeki kısa paslaşmalarını izlemekle geçer. asla o büyük golü atamazsın hatta yedek kulübesinde sana sıra gelmesini bekleyerek bir ömrü tüketirsin.
bu ikisini sakın unutma ama panpa, "intikam gerçekten soğuk yenen bir yemektir" ve "düşmeden yürümeyi, yürümeden koşmayı öğrenemezsin". zaman akıp gider, ondan birşeyler öğrenip cin olmaya çalışmak senin elinde, ama işte öğrenme olayını ihmal etme. yoksa daha ilk dakikada kırmızı kartı gören olursun ya da ilk maçında sakatlanarak sahalara veda etmek zorunda kalırsın.