günah mıdır?

herkesin cehennemin dibine kadar yolu var, gitsinler bir daha da hiç gelmesinler mümkünse. öyle gerginim, sinirlerim o derecede bozuk ki, sanırım hayatımdaki insanları 78 parçaya ayırsam geçmeyecek içimdeki öfke. regl dönemi ile ilgili yaşadığım bunca saçmasapan sıkıntının üstüne, ufak ama bir insanı çılgına çevirmeye yetecek kadar olaylar dizisi olunca böyle hissediyor insan. uyanmak istemiyorum, kimseyle konuşmak istemiyorum, evden dışarı çıkmak istemiyorum, kısacası şu aralar yaşayasım yok. bir süre mola verip sonra kaldığım yerden devam etmek istiyorum. mesela şu an "bu sadakat asaleti bir anamda gördüm bir de sende" diyerek şarkı söyleyen rafet el romana ay senin ananı diye küfür patlatıyorum.
evet, aksilik mıknatısıyım. çıkma olasılığı %2 olan aksilikler hep beni bulur, şu sıralar da tam formunda bu durum. herkesin defolup gitmesini istiyorum hayatımdan. yalnız kalıp, yalnız ölmeyi hakediyorum çünkü beni seven insanlar için bunları düşündüğüm için. artık hayatla ilgili planlar yapmaktan da vazgeçtim, biri olmak gibi bir derdim yok. olmasın da, hayat dediğiniz şey bok çukuru gibi en nihayetinde. yani benim için öyle. ne kadar işe yaramaz, annesi bunu doğurmamış ta sıçmış adeta diyebileceğiniz insan varsa dünyada, hepsi benim çevremde. gitsinler istiyorum, ben arıza çıkartmadan, kendimi de onları da yormadan defolup gitsinler.
bazen öyle şeyler düşünüyorum ki sinir anlarında, hani ufacık birşey daha olsa mesela, sinirlilik seviyem biraz daha yükselse kan çıkartacağım, elimden olmayacak kazalar çıkacak, toplu katliam yapacağım gibi hissediyorum. beni ne frenliyor bilmiyorum ama, büyük günahlara girmekten korkarım, sanırım günaha girmekten korkuyorum. peki, bunları aklımdan geçiriyor olmam da günah mı? mesela bir insanı türlü işkenceler yaparak öldürmeyi istemem o büyük sinir anlarında, günah mıdır? günahsa da Allah'ım, kendimi frenleyip eyleme geçmediğim için affeder misin beni.