aşk varmış sevgili

beni sonunda Allah mı çarptı, beddua mı aldım, ettiğimi mi buluyorum ne oluyor bilmiyorum ama AŞIĞIM. üstelik, haksızlığın en babasını yaptıktan sonra bile hiç usanmadan arayan birine. üstelik o AŞIĞIM dediğinde AŞK DİYE BİŞEY YOK (bok yok) dedikten sonra, hiçbir telefonuna cevap vermediğim birine. ummadığım iki zamanda, aniden karşıma çıkıp dimdik durabilen birine. abi nasıl olabilir, baştan "hoş adam lan aslında" dedikten sonra etmediğimi bırakmadığım, bak itiraf ediyorum CİDDİ CİDDİ EN BABA TERBİYESİZLİKLERİ YAPTIĞIM birine nasıl deli gibi aşık olabilirim bunun bi mantıklı açıklaması olsun lütfen.
onu içimde hissettiğimin üzerinden iki hafta geçti, ona aşık olduğumu söylediğimin üzerinden üç gün geçti, ben ona üç ay boyunca tek satır yazmadım. o bekledi belki, sabretti, acı çekti belki bilemiyorum ve ilk defa yaptığım bişeyden çok büyük pişmanlığım var ilk defa "nolur Tanrım çok acı çekmemiş olsun nolur nolur" diyorum. yürürken yer ayağımın altından kayıyor sanki, bi şarkı açıyorum, içim kopuyor geride kalan koskoca bir boşluk. git yanına kalk hadi diyemiyorum. onun yanı şimdilik çok uzakta. elimde olan bi telefon numarası, her gün itina ile sık sık saçmalıyorum, "UMARIM SADECE BENİM ONA YAPTIĞIMIN AYNISINI BANA YAPIYORDUR. UMARIM BENİ YİNE SEVER" diye yalvarıyorum Allah'a. büyük büyük ettiğimi buluyorum. içim kopuyor.
aşka gururu karıştırmanın doğru olmadığını düşünüyorum. kaldı ki gurur yapıcak bi pozisyonum da yok. gocunmadım abi ben sana aşık olmuşum demekten. içimi ezen "biz bundan sonra senle ancak iki iyi arkadaş oluruz" deyişiydi. evet, ben de öyle dedim. geri zekalılığa bakar mısın, insan aşık olduğu insanla arkadaş olamaz ki. burdaki geri zekalı benim, ilk önce ben arkadaş olalım demiştim. arkadaşmış, peh!! çünkü canına yandığımın dünyasında başka insan yok arkadaş olcak di mi? şimdi n'apıyorum? direniyorum. ona hep bekliycem diyorum ve kendimde ilk defa bu gücü hissediyorum. o ne yapıyor? "ben direniyorum, direnicem, sen bile şaşırıcaksın" minvalinde uzunca bir mesaj yazıyorum ":))" yazıyor. aynı ben lan. ben de öyle yapmıştım. oh canına değsin artık ne diyeyim. ÇÜNKÜ BANA MÜSTAHAK, ÇÜNKÜ HAKETTİM!!"
insan, gelebilecek bi "nasılsın?" mesajına bile muhtaç oluyormuş. ya ne yediğim yemeğin farkındayım, ne içtiğim sigaranın. yediğim yemeğe de onu anlatıyorum. iki hafta olmuş lan ne sevgisi bu bu kadar? diyorlar. aşk eskiyince daha mı makbul oluyor? iki haftadır aşık olduğumun bilincindeysem aşkım aşk olarak kabul görmüyor mu?
aklım, başımın içi nasıl biliyor musun? karmakarışık, kocaman bir karınca yuvası gibi. aklım başımı kemiriyor, aklım beni yiyip bitiriyor, aklım da sana aşık çünkü. aklım, yaptıklarımı her hatırladığımda ağzıma sıçıyor. ses çıkaramıyorum, yakıyorum bir sigara daha, bir kez daha aşık oluyorum. bir kez daha canım yanıyor, bir kez daha aşık oluyorum. içimde kocaman bir boşluk, bu şehirde kocaman bir boşluk. sen "gidiyorum" dediğinden beri ilk defa bu şehir bu kadar boş. sen gittiğinden beri ilk defa kendimi çaresiz hissediyorum. ben ya ben, her sorunumu kendim çözen ben, hiçbir şeyi dert etmeyen ben, umursamaz, rahat duran ben. bir bakıyorum, her yer sen. bir kokluyorum, sen kokuyor. kokunu sıkıyorum üstüme, sen kokuyorum. çekiyorum ciğerime kadar kokunu, içimi dolduruyorum seninle. aşk varmış sevgili.

kod adı: zabit

selam arkadaşlar. ikinci bir mavi-yeşil durumuyla baş başayız. bu kez esas oğlan bir adet zabıta memuru. ona kendi aramızda kısaca zabit diyebiliriz.
birkaç gündür zabitle bakışıp duruyoruz. ilk başta, yok lan o kadar da yakışıklı değilmiş aslında dedim ama az önce bütün facebook'u arayıp, adını bile bilmediğim şahsı sonunda bulduktan sonra "oha lan adam çok yakışıklı" oldum. ama ağlamak istediğim bi mevzu var. şöyle ki; profilini açtım, tek tek bütün fotoğraflarını inceledim, her fotoğrafa kimler yorum yapmış, kimler beğenmiş hepsine baktıktan sonra ilişki durumuna bakmak geldi aklıma. aha! ilişkisi var yazıyo orda aptal facebook bi de yanına kalp koymuş.
açıkçası, emelle görüşüp durumu istişare ettikten sonra ikimiz de aynı kanıya vardık, bizce ilişkisi falan yok. nerden mi uyduruyorum? bak şimdi, insanın kız arkadaşıyla numunelik te olsa en az bir adet fotoğrafı olur. olmalı yani. öte yandan sevgilisine dair en ufak bir ipucu da yok facebook profilinde. ya canım şu açıdan düşün, hadi diyelim facebook'ta ilişkinizi ilan etmiyosunuz aman akrabalar duymasın şu olmasın bu olmasın muhabbetine böyle bi bok yiyosunuz kimse öğrenmesin diye. sevgilinin fotoğraflarını layklamaz mısın? ben hepsini layklarım bence. mutlaka bi iz olur yani.
sonra ben duble bi sazanlık yaptım ve albümlere tıklayacağıma gittim adamın profilini takibe aldım. sonra takibi bıraktım. takibe alınca bildirim gidiyo muydu lan? gidiyosa her ihtimale karşı derhal bi bahane düşüneyim.

bu arada sevgili Allah'ım, hani ben bu adamı beğendim ya, sahibi olarak beni tayin et lütfen ve bana bağışla. amin.

nabıyonuz? çenem düştü yine, gün aşırı yazmaya başladım nerdeyse ahah. nabıcaz böyle arkadaşlar ya? yani, bi abukluk yok mu sizce de gidişatta. sizin de canınız sıkılıyo mu? ne çabuk geçti anasını satim şu zaman diyo musunuz? ben sabah öğle ve akşam olmak üzere hem aç hem tok karnına bu cümleleri kuruyorum zaten. ya, aslında hayatımla ilgili bazı değişiklikler yapmak istiyorum ama neresinden başlayacağıma dair net bi fikrim yok. belki biraz dışarı çıkmak iyi gelebilir diyorum. yani en azından hafta içi akşamları dışarı çıkayım diyorum, hoop haftada bir gün metro avm stant koydular iş programıma ve "yalan oldu".
yoruluyorum ya. bu miskinliğin, evden çıkmak istememe duygusunun başka adı yok. yoruluyorum anasını satayım. bi yerden sonra da düşününce, yaptığım işi de seviyorum biliyo musun? hani, daha az yorulacağım bi iş bakayım fikrine yanaşamıyorum. sanırım "ha şimdi, ha üç gün sonra, ha altı ay sonra" diye diye upuzun yıllar geçiricem. nabalım, böylesi de güzel.
bu arada, çilekli ve ahududulu çayı ürettiği için liptona çok teşekkürler. nerden baksan günde üç beş fincan içiyorum. böyle huzurlu bi çay daha olamaz. her neyse, konumuz lipton değil aslında. konu da yok, o ayrı bi mevzu. canım sıkıldı, miskinlik de bi yere kadar dedim blog yazıyorum işte. biraz blog okuyayım dedim ama Ahu'nun ve Platon'un blogundan başka okunacak blog bulamadım sayılır. buraların da tadı kalmadı diyorum da inanmıyosunuz siz bana. eskiden böyle miydi, yeni postları okumak için hatrı sayılır zamanımızı geçirirdik pc başında. oku oku bitmezdi yazılar.
ya bu metro avm'deki kızlar kafayı yemişler insansızlıktan. hiç sevmiyorum orayı zaten ölü gibi bi yer. sanki huzur evine gitmişim gibi, eğlence sıfır. muhabbet sıfır. insan nerdeyse sıfır. orda çalışan personelin de psikolojisinin bozulmasını, kafayı yemiş olmalarını anlayışla karşılıyorum ama muhabbetleri sarmıyo ve aşırı kompleksli tipler. neyse şuraya kocaman bi YAPACAK BİŞEY YOK yazalım da, belki yapacak küçük bişey olur ve bu saçmalık da en kısa zamanda sona erer. öpüyom herkesi, yani genelde süper geçen bi gün değil pazar günleri biliyorum ama İYİ PAZARLAR arkadaşlar <3

ne zaman ki insanları ciddiye almayı bırakıyorsun, hayatın seni daha az yorduğunu fark ediyorsun. ne zaman ki hayatı ciddiye almayı bırakıyorsun, belki deli diyorlar, belki "ahahah manyaksın" diyorlar, ama hayattan zevk almaya başlıyorsun. oturup enine boyuna bi düşünsene, canını sıkmaya, keyfini kaçırmaya değer ne var hayatında? koca bir hiç mi? o zaman boşver, bak keyfine.

yaşaman için sana verilen süre bin yıl dahi olsa aslında sadece "şu saniye"den ibaret. bir önceki geride kaldı. umarım geçmişe takılıp kalmıyorsundur. eğer geçmişe takılırsan "şu saniye"ni yani "hayatını" boşa harcamış olursun, benden söylemesi. bir sonraki dakikayı yaşayıp yaşamayacağını sen de bilmiyorsun. çok aptalca bir ölüm sebebi ama, belki birkaç dakika sonra tükürüğünü yutamayıp boğulacaksın. insan başına gelmesi muhtemel olan şeyleri önceden kestiremiyor ne yazık ki. 

bişey sorucam? sen de o "insanlar hakkımda çok iyi şeyler düşünsün" diyenlerden misin? bence olma. bak şimdi, insanların en büyük hobisi, birilerinin hayatlarını yargılamak, birileri hakkında kesin hükümler verip etiket basmaktır. sen kendi hayatını yaşarken "bu benim hayatım" diyebiliyor musun? kendi hayatını, kendi alışkanlıklarını, huylarını, karakteristik özelliklerini sahiplenebiliyor musun? yoksa üzerinde emanet gibi duran bi yaşam tarzın mı var? önce kendine sahip çıkmayı, insanların hakkında ne ve nasıl düşündüğünü önemsememeyi öğren. sonra kendi hayatını, kendi karakterini yaşa. kimseyi taklit etme. inan bana kendin olarak yaşadığın her an dışarıdan bakınca mükemmel görünüyorsun.

ve bir de, dış görünüş önemli değildir masalına inanma. insanların huyu değişmez derler, o da yalan. birini yeterince seviyorsan veya birşeyleri değiştirmeyi gerçekten istiyorsan ve bunun için içini değiştirmen gerekliyse, evet bunu yaparsın. herkes için aynı şey geçerlidir. zaten böyle böyle gelişir karakter dediğin şey, böyle böyle şekillenir. bunun bir adım daha ötesi "nabza göre şerbet vermektir" ki bunu başarabiliyorsan, şahane. her neyse, konumuz dış görünüştü. kendinden emin durduğun zaman ayakların yere sağlam basar. dış görünüş dediğin şey duruşundur zaten. dik dur, asla salma kendini.

son olarak, renkli bir hayat mı yaşamak istiyorsun? daha doğrusu, birileri gelsin, hayatına renk katsın mı istiyorsun? üzgünüm ama, kendi hayatını ancak kendin renklendirebilirsin. biraz kımıldaman gerekicek. madem renk istiyorsun, eskidiğini düşündüğün herşeyi hayatından çıkart.
ha bi de, insan bi cadılar bayramımı kutlamaz mı ya? ne ayıp :( öptüm, sevgiler <3

medeni durum: kadrolu single

selam. uzun zamandır dizüstü edebiyat'tan kitap okumamıştım. en sonunda Canan Saka'nın (agda_bandi) kitabını aldım. yalnız kızların 41 kuralı'nı yani. şöyle söyleyebilirim, kitabı okuduktan sonra "aha şu hususlara dikkat edersem yalnızlık durumu sona erer" demedim ama YALNIZLIĞIMI SEVDİM arkadaşlar. neden mi? ilişkiler zor, ilişkiler kafa karıştırıcı, ilişkiler yıpratıcı. peki nasıl olcak dersen, bilmiyorum kanka. valla bilmiyorum. yani sanırım ben hem istiyorum seksen yüz yıl kadar daha böyle kafam rahat, ilişki durumum dümdüz SİNGLE olsun, hem istiyorum vakitlice bi ara evleneyim de bi de çocuğum olsun. ha nasıl olcak, hiçbir fikrim yok.
yalnız kitapta bi bölüm var ki aha dedim işte hislerime tercüman. bilmem kaçıncı kuraldı hatırlamıyorum, hangi bölüm olduğunu unuttum ama tam da dediğim gibi "BENİM MEDENİ HALİMİN DERDİ SİZİ Mİ GERDİ?" temalı bi bölümdü resmen. hani böyle siz yalnız mutlusunuzdur da, etrafınızdaki herkes ananız babanız da dahil yalnız olmanızdan memnun değildir ya, onu anlatıyodu işte Canan. hatta dur üşenmedim baktım kitaba, 40. bölümmüş "YALNIZ KIZLAR". yani şimdi Canan görse bu yazıyı belki de "amk koca kitaptan anlaya anlaya bu bölümü mü anladın" diycek ama napabilirim arkadaşlar. ben düzenli olarak SİNGLE'ım zaten. bıraksın da normal olarak benim yalnızlığımın üzerine toz kondurmayayım azıcık.
en son kuzenim takmıştı yalnızlığıma. "bul artık birini bak yoksa tufanla evlendircem sizi" diye de tehdit etmişti. tufan burda esas kahraman değil, beyaz atlı prens hiç değil. teoride de pratikte de bildiğin böyle düpedüz bi öküz Türk erkeği olur kendisi. ne alakaysa, hep beni onla tehdit ediyor kuzenim de. NAPAYIM AMK BEN TUFANI diyorum ama ısrarcı. amaan, mesele aslında yalnızlığımla ilgili milletin dertle şişen içi. ya siz anlamıyonuz ama ben belki mutluyum böyle? öyle bi kurgulanmışız ki, doğup, büyüyüp, evlenip üremek zorundaymışız gibi bi izlenim var. ya çok pardon ama, sen kafakağıdımda yazan yaşa aldanma bence. benim ruhum çocuk daha. ya ben hala daha bir buçuk yaşındaki yeğenimle oynarken bildiğin altı yedi yaşıma geri dönebiliyorum. canım sıkılınca ergenler gibi yatağa kendimi atıp pöyküre pöyküre ağlıyorum. ya oturup çizgifilm izlerken heycanlanıyorum. pardon ama, ne evlenmesi amk? bence ciddi bi ilişki bile benim için fazla ciddi ki sıkılıyorum. biri benle fazla ilgilenince de sıkılıyorum, ilgilenmeyince de sıkılıyorum. belki de ilişki insanı değilimdir.
en komiği de, insanların en mahremine kadar burnunu sokan konu komşu tayfası. ya sizin hiç işiniz gücünüz yok mu allaşkına. her karşılaştığımızda "evlenmeyi düşünmüyo musun daha?" demenin mantığı var mı? "düşünüyorum, hatta krediye başvurdum, banka kredi verince kendime üç kilo koca alıcam" desem annem bi yanda, hiç cevap vermesem kendime kıyamam İÇİMDE KALIYOR ÇÜNKÜ. allaaşkına işinize gücünüze bakın olm. ne bileyim git bi ev temizle, yemek pişir, ütü yap ama insanların hayatlarıyla alakalı yorma o güzel beynini bebişim ya. yazık yepisyeni beyini yıpratma boş işler için. zaten bu yaşa kadar kullanmamışsın bile, niye yıpratıyosun şimdi canım mekanizmayı.
sonuç olarak, yalnızsanız ve yalnızlıktan mutluysanız boşverin amk milletin keyfi için huzurunuzu bozmaya değmez bile. baktın kafana göre ilişki atla direkt. ama baktın oluru bile yok, sırf yalnız kalmamak adına değer mi lan onca kahıra? bence değmez. ha bu arada, kitabı okuyun. kitap çıkalı ne kadar zaman oldu ama ancak okuyabildim tebrikler bana. çok samimi, çok eğlenceli bi kitap yazmış ki, sayesinde sabah uyandığımda "BEN SİNGLE MUTLUYUM OLM" diye kalktım yataktan. neyse işte, öpüyom herkesi <3

nabıyonuz?

nabıyonuz? yazmayalı nerdeyse yıl olcaktı, insan yazı yazmayı da özlüyor canım. blogger'da okumalık çok fazla blog kalmayınca darlandım, uzaklaştım. açıkçası, eskiden çok eğlenceli bi oluşumdu. insanlar AMAN BENİM BLOGUM YÜZBİNLERCE KEZ TIKLANSIN derdinde değildi sanki ve yazılanlar samimiyetle okunuyordu, söylenecek birşeyler varsa yorum yapılıyordu. şimdi, blog yazarları grubuna baktığımda bile sadece makyaj bloglarının post gönderilerini görüyorum ve açıkçası midem bulandı bundan. bilen de yazıyor, bilmeyen de. abi ben anlamıyorum, madem makyajı, kozmetiği, cilt bakımını bir blogger'dan öğrenmeye hevesli bu insanlar niye o kadar güzellik ve cilt bakım uzmanı var. millet kafayı yemiş ya. yazılanlara bir bakıyorum, işe yarar tek bir bilgi yok. ürünün arkasındaki etikette ne varsa yazmış abla, hoop makyaj blogger'ı oluvermiş. Türkiye'de bişeylerin uzmanı olmak çok basit.
hayatıma gelince, yakın olduğum birkaç kişi bilir, çalıştığım mağaza değişti kısa bir süreliğine. bu mağazanın müdürü doğum iznine çıkınca hoop beni gönderdiler joker olarak. ilk başta millet çocuk sevicek diye ben düzenimden oluyorum diyerek ağlandıysam da, bilirsiniz paranın yüzü tatlıdır, kolayca alıştım sonradan bu mağazaya. en güzeli de, tek başıma çalışıyorum. tamam zorlukları var elbette ama, kafam çok temiz böyle. mis gibi.
aşk hayatım her zamanki gibi ölü arkadaşlar. zaten erhan abi çok iyi bi tespit yaptı geçen gün. "hep burdasın, ne ara birilerini tanıycaksın da aşık olucaksın" diyerek olaya son noktayı koydu bence. adam haklı. hani kalbimde yaprak dahi kımıldamadığı için bir iki satırla gönül işlerini özetliyorum bebeyimler.
geçen şubatta nagiş'te kolon kanseri çıkmıştı. testler, tahliller, ameliyat, kemoterapi derken teyzemlerle birlikte kocaman bi aile olduk. şimdi yine hastanede gerçi. en son ameliyatta ölümden döndü. iyileşsin diye dua edin, çünkü iki çocukları var. boş zamanlarımın çoğunu bizim fındıklarla geçirsem de yine de anne ilgisi gibi olmuyo arkadaşlar. nagiş'in sırf bu yüzden bile hayata daha sıkı tutunması lazım.
bişey sorucam, canımız sıkıldığı zaman napıyoduk? sabahtan beri bütün online alışveriş sitelerini gezdim, kendime bir kere kullandıktan sonra bir daha hiç kullanmayacağım derecede gereksiz bişeyler almamak için Beril'e (yeğenim) bişeyler aldım, d&r'dan kargoyu bedavaya getirmek için bir kitap yerine üç kitap aldım şimdi napıcam bilmiyorum. aslında bi evden çıksaydım iyiydi de, miskinlik yapmaktan dışarı çıkamadım. saat de şu an tam olarak "bu saatten sonra nereye gitçem ya, oturayım en iyisi" saati. hayır, otururken de beni oyalayabilecek bişeyler yapsam çok iyi. daraldım. ha bi de, çArşı'nın kitabı çıkıcaktı "çArşı geliyooor!" adında, çıktı mı? bilen var mı? d&r'da bulamadım bugün. sabırla bekliyorum. malum, son gezi olaylarından sonra çArşı grubu inanılmaz bi sempati oluşturdu. bunca yıllık galatasaraylıyım, utanmasam çArşı için beşiktaşlı olucam o derecede.
her neyse, lafı uzatıp fazla kafa ütülemeden herkesi öpüp kaçıyorum. kısa zamanda görüşürüz.

insan kendi kaderini kendisi yaratır gibisinden bişeyler söylemişti. cümleyi tam olarak hatırlayamıyorum, bu aralar hafızam berbat, ama manası tam olarak böyleydi. kendi kaderimi yaratmak için geç mi kaldım endişesi uyandırdı en başta. ama hayır, yaşadığın her an, ağzından çıkacak herhangi bir cümleyle bile bir anda kendi kaderini değiştirebiliyormuşsun. yakın zamanda tecrübeyle sabitlediğim şeyin aslında tam olarak bu anlama geldiğini anlamam biraz geç oldu, ama anladım.
bu aralar her sohbet sonrası kendime sorular sormaya başladım. ya bişey sorucam, kendini kaç yaşında hissediyorsun. kafakağıdında yazan yaş mı? daha mı yaşlı ya da daha mı genç? yoksa hala çocuğum ben ya mı diyorsun, bedeninin eşşek kadar olmuşluğuna bakmadan. kendimi çocuk gibi hissediyorum. öyle bir neşe, öyle bir mutluluk işte. uzun zamandır ilk defa mutlulukçuluk oynamadan mutlu olduğumu hissediyorum. kim bilir, belki bir anda başka bir sele kapılarak hayatımın akışını, yakın gelecekle ilgili planlarımı değiştirmeme borçluyum bunu. belki ciddi anlamda kaderimi değiştirdim, aradan zaman geçince daha iyi anlayacağım bunu. yaşadıklarımdan ders almalıyım, sen de ders almalısın.